¡Adiós México!

Lieve donateurs, vrienden en familie,

Hier is de beloofde update, deze keer vanuit Nederland! Dankzij Paul's goede bloedwaarden werd hij twee dagen eerder uit het ziekenhuis ontslagen dan verwacht. Het woord "ontslag" heeft nog nooit zo'n positieve betekenis gehad. Hoewel Paul goed verzorgd werd door het HSCT Mexico-team, verlangde hij uiteindelijk toch weer naar huis.

Op de dag voor vertrek kreeg Paul een booster shot om zijn immuunsysteem voor te bereiden op de terugreis vanuit Mexico. Mensen die dit eerder hadden gekregen, waarschuwden dat het duizeligheid en emotionele reacties kon veroorzaken. Gelukkig heeft Paul deze keer geen bijwerkingen ervaren.

De koffers werden ingepakt en afscheid werd genomen van medepatiënten, begeleiders en het personeel van HSCT Mexico. In een maand tijd ontstaat er toch een band met deze mensen. Omdat de lonen in Mexico laag zijn en het HSCT Mexico-team zo enorm hun best doet, is het gebruikelijk om fooien achter te laten voor de chauffeur, schoonmaak en keukenmedewerkers. Na vriendelijke woorden en goede wensen stapten Paul en Niels in het busje richting het vliegveld.

De vlucht was vertraagd, wat misschien wel goed was. Het busje was op tijd vertrokken, maar het verkeer in Mexico is niet bepaald “goed georganiseerd” te noemen. Opvallend was dat de file waar Paul en Niels in terechtkwamen werd veroorzaakt door een auto met nep-pech. Dit zodat de inzittende van deze auto te voet snacks, drankjes en andere dingen in de file konden aanbieden.

Bij aankomst op het vliegveld viel Paul letterlijk met de deur in huis als het op het vliegtuig aankwam. Het cabinepersoneel van KLM leek eerst te denken dat Paul weer zo’n dronken passagier was. Maar al snel begrepen ze dat dit niet het geval was en werden ze erg meegaand en behulpzaam. Paul kreeg meteen cadeautjes zoals een KLM-huisje met jenever, twee flesjes champagne en een lief kaartje. Ze wisten niet dat Paul voorlopig geen alcohol mag, maar het gebaar werd gewaardeerd.

Hoewel je normaal gesproken bij aankomst een grote groep vrienden en familie verwacht, was dat nu niet mogelijk omdat Paul de komende weken beperkt contact moet houden. Marian, Jade en Jeroen verwelkomden Paul met ballonnen, tranen en lachen. Het is geweldig om te zien dat Paul de behandeling goed heeft doorstaan.

In de komende maanden zal Paul moeten herstellen en pas na een jaar tot anderhalf jaar kunnen we echt beoordelen welke verbeteringen er zijn. Paul heeft zichzelf als doel gesteld om over een jaar 5 kilometer te kunnen lopen. Gezien hij op de heenweg in een rolstoel naar de gate moest en nu alles heeft kunnen lopen, hebben we goede hoop.

Nu de behandeling achter de rug is en de komende maanden in het teken van herstel staan, zullen we Paul's voortgang met iets minder regelmaat op het blog bijhouden.

Dit brengt ons weer bij een laatste dankwoord. Zonder de hulp van vrienden, familie en gulle donateurs had Paul deze behandeling niet kunnen ondergaan. Paul is enorm dankbaar en opgelucht dat het allemaal is gelukt. Heel erg bedankt iedereen!